นี่คือเสียงเสียงเพลงที่มาจากใจ

                เธอจะอยู่ที่ไหนของจงได้รับรู้ หากเธอมีทุกข์ร้อนใดตอนที่ฉันไม่อยู่ อยากให้เธอรู้ว่ายังมีฉันยืนอยู่ข้างเธอ ... เพลงจากบอย โก ที่ฟังทีไรก็นึกถึงสิ่งดีๆตั้งแต่เพื่อน มิตรภาพที่ดี คนรัก ที่เคยมีช่วงเวลาที่ดีร่วมกัน เหล่านั้นคือภาพความสุขที่มีอยู่ในสังคมมนุษย์ทุกคน การได้มีเพื่อนมีคนที่รักอยู่เคียงข้างในวันที่เราประสบความสำเร็จในชีวิตแต่ละขั้นแต่ละระดับนั้นเป็นดัชนีชี้วัดความเป็นมนุษย์สัตว์สังคม วัดระดับการอยู่ร่วม ความสุขของการได้ยินดีชื่นชม รายล้อมด้วยผู้คนไม่ว่าจะมองเห็นหรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นงานบวช งานแต่ง รับปริญญา ขึ้นบ้านใหม่ หลายคนคงมีความรู้สึกที่ดีถ้าเจ้าของงานนั้นเป็นมิตรสหายหรือคนคุ้นเคยที่เราไม่มีอคติต่อการไปและเต็มใจที่จะเดินทางร่วมไปกับหมู่คณะ
                เวลาที่เราอยากอยู่กับความสุขง่ายๆเราก็ต้องคิดในสิ่งที่ง่ายไม่ซับซ้อน เพราะถ้ามีเงื่อนไขความเป็นอยู่ที่เยอะซับซ้อนหลายขั้นตอนระยะห่างช่วงเวลาแห่งความสุขก็จะถูกถ่างออกให้กว้างขึ้น เราเองที่จะลำบากใจกายไปพร้อมกับคนเคียงข้าง ไม่ว่าเธอจะเป็นใครถ้ายังรักก็ยังไหว อยู่ไหว การต่อสู้กับจิตใจตนเองมีอยู่ทุกวัน การก้าวผ่านความโลภ กิเลส ตัณหา ก็มีอยู่ทุกวี่วันเช่นกัน

                ต้นทุนชีวิตผมต่ำมาก ผมมาได้ไกลขนาดนี้ก็ดีมากแล้วครับ by โก๊ะตี๋

ความว่างเปล่า

             บางคนบอกว่าความว่างเปล่า คือ การไม่มีอะไร การไม่มีตัวตน ไม่มีความรู้สึกต่อสิ่งที่มากระทบ บางทีอาจหมายรวมถึงการมองไม่เห็นอนาคตวันพรุ่งนี้ ความว่างที่ว่านี้ไม่มีอยู่จริงในภาคปฎิบัติ เมื่อใดที่มนุษย์ยังดำรงชีพหายใจ ใช้ชีวิตปกติล้วนมีอารมณ์และความรู้สึกเป้นตัวกำหนด แต่ละวันที่เรากินอยู่หลับนอนพบปะผู้คน ใหม่เก่า อดีตปัจจุบันและอนาคตผสานประโยชน์ร่วมกันทำงาน ความว่างเปล่าที่เรากำหนดขึ้นเองนี้ไม่มีอยู่จริง เพราะวันนึงที่เราผ่านความว่างเปล่านั้นมาได้ก็จะพบว่าความรู้สึกนึกคิดต่อสิ่งนั้นหาใช่ความรู้สึกว่างเปล่าไม่ มันคือการระลึกถึงและหากจะยังวนเวียนอยู่กับเรา ทั้งเบื้องหน้า ความจริงและความฝันของเราต่อไป เซลล์สมองเราไม่ได้ถูกสร้างเพื่อทำลายความทรงจำได้ด้วยตัวเอง บางสิ่งที่อยากจำเรากลับลืม บางสิ่งที่อยากลืมเรากลับจำ นี่คงเป็น algorithm  ของสมองคนเรา

             เราคงเลือกจดจำสิ่งที่งดงามในความสัมพันธ์ทุกรูปแบบเพื่อตอกย้ำหัวใจและความรู้สึกให้ดำเนินต่อไปอย่างมนุษย์มนาที่เค้าทำกัน คงดีเสียกว่าหลอกตัวเองว่ามันคือความว่างเปล่าแต่ในใจยังครุกรุ่นด้วยความรู้สึก สัมผัส ความทรงจำที่ไม่เคยตายไปจากเราแม้เสี้ยววินาทีที่คิดถึง

เวลา วารีและวาจา

              มีปราชญ์ผู้กล่าวว่ามีอนิจจังในเรามองเห็นเที่ยงแท้อยู่ทุกวัน หนึ่งนั้นคือเวลา ที่ไม่เคยคอยท่าสำหรับผู้ที่ยังไม่ลงมือทำอะไร สองนั้นคือวารี สายน้ำไม่เคยไหลย้อนกลับมาหาผู้ที่เชื่องช้าต่อความรู้สึก สามนั้นคือวาจาเมื่อเอ่ยคำพูดใดออกไปแล้วไม่สามารถเรียกมันกลับคืนได้ มันจะกลายเป็นนายเราทันใด มีอีกหลายสิ่งที่เที่ยงธรรมกับมนุษย์บางคนว่ามีอีกสิ่งคือโอกาส เป็นสิ่งที่สี่ในชีวิตที่บางครั้งมันมาทดสอบเราหลายครั้ง แต่บางชีวิตอาจมีแค่โอกาสเพียงครั้งเดียวที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างให้เป็นไปดังใจปรารถนา

              เธอล่ะจะเลือกสิ่งใดในการนี้ เพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่อยู่ภายใน เพราะไม่ว่าฉันหรือเธอหรือใครๆก็ไม่อาจอยู่ในโลกนี้ได้านซักเท่าไหร่ เราต่างมาหยิบยืมพักพิงโลกใบนี้เพียงชั่วคราวแล้วจากไปเหมือนบรรพบุรษเรานั้นไซร์ จงใครร่ครวญ

ความรักคืออะไร

ความรัก คือ การกระโดดบันจี้จั๊ม หวือหวาในช่วงแรกและอยากแกะเชือกออกเมื่อหมดความตื่นเต้น
ความรัก คือ การเหนี่ยวนำของกระแสไฟฟ้าและแม่เหล็ก3 ขั้วบวกขั้วลบและขั้วหัวใจ
ความรัก คือ การเขียนรูปวาดด้วยหมึกมายากล ระเหยและจางหายไปกับคาร์บอนไดออกไซด์
ความรัก คือ การชักคะเย่อกันระหว่างความฝันกับความจริง
ความรัก คือ การใช้สีชมพูระบายทับสีดำบนกระดาษสาบางๆ
ความรัก คือ การกระโดดร่มท่ามกลางพายุและไม่มีร่มสำรองยามฉุกเฉิน
ความรัก คือ การจินตนาเพื่อมองเห็นของคนตาบอด
ความรัก คือ การถ่ายเทความคาดหวังและความทุกข์ให้อีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว

แต่ความรักก็หมุนโลกนี้ไปพร้อมๆกับเรา และทำให้ฉันได้พบกับเธอ เธอที่แสนดี

ผีหงส์เหลืองแดงแฝงความคิดอารยชน

            สังคมต่างขั้วที่มีรากเหง้าเกิดมาจากความขัดแย้งทางการเมืองลงสู่สนามฟุตบอลสีเขียว ผู้คนที่อยู่ในวัยคิดอ่านตัดสินใจ เลือกข้างตามวิจารณญาณ และต้นทุนที่ต่างของตน ล้วนแล้วแต่ไม่ยอมรับการดำรงอยู่ของอีกฝ่าย ที่ต่างมองว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ที่ผิดไม่เข้าพวกไม่ตรงตามใจตัดสินด้วยอารมณ์และเหตุผลที่เชื่อหรือฟังตามๆกันมา แม้แต่ในการเกทับบลัพแหลกเรื่องฟุตบอลก็เป็นกระแสเรื่องราว หากมองเป็นเกมกีฬาอย่างอารยชนเค้ามองกันเรื่องต่างๆคงไม่มาไกลและมีอิทธิพลกับการใช้ชีวิตในยุคที่รัฐบาลเปลี่ยนผ่านหลากขั้วสังคมเมืองข้าวยากหมากแพงโทษปี่โทษกลอง เพราะต่างคนต่างไม่โทษตัวเอง สภาพแวดล้อมและโลกาภิวัฒน์ที่เปลี่ยนไป การที่เราอยู่อย่างกลางๆเค้าบอกว่ามันไม่สุดแต่ก็ไม่ทุกข์กลับมองเรื่องความสุขเป็นของธรรมดาและสัมผัสได้ง่าย เข้าพวกได้ง่ายหลายกลุ่ม บางคนชอบหลากสี ใช้ชีวิตไปตามระดับมนุษย์เจ้าแห่งปรากฏการณ์เค้าเฮไหนก็เฮนั่นก็ดีเหมือนกัน
            ส่วนตัวผมเองหากพูดถึงฟุตบอลผมมีหลายทีมที่ชอบมากกว่าแมนยู อย่างต่างขั้วลิเวอร์พูลก็เคยชอบเชียร์ตอนเด็กๆตอนมันเก่งมีอดีตที่งดงาม รีลมาดริดก็ชอบเพราะเบคเคยไปอยู่นั่นปัจจุบันเป็นโรนัลโด้ ต่างขั้วอย่างบาซ่าก็ชอบความเทพของเมสซี่และสไตล์บอลที่สวยงาม เราไม่ได้เกลียดสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างมากมายในชีวิตเราจริงๆหรอก ไปถามคนเสื้อแดงเค้าก็ไม่คิดอยากจะฆ่าอภิสิทธิ์ ไปถามคนเสื้อเหลืองจริงๆเค้าก็ไม่อยากจะยิงคุณทักษิณหรือยิ่งลักษณ์ เราล้วนโดนกระแสและปรากฏการณ์บีบบังคับให้ตัดสินใจ แต่เราเลือกได้ที่จะอยู่และมองความหลากหลายเห็นต่างเป็นสิ่งที่งดงาม

ว่าด้วยเรื่องเหล้า

          หลายคนเคยได้ยินวลีที่พูดถึงเรื่องน้ำสีอำพัน เป็นวลีอมตะที่สหายสุราพูดถึงกันบ่อย คือ ประโยคคลาสสิคที่ว่า "เราไม่ได้ชื่นชอบในรสของสุรา แต่เราชอบบรรยากาศในการร่ำสุราต่างหาก" มีแนวคิดและความจริงที่สนับสนุนสมมติฐานนี้มากมายจากการทดลองซ้ำหลายครั้ง ทุกคนที่เคยดื่มด่ำกับน้ำสีอำพันต่างก็มีความเห็นตรงกันในแง่หนึ่งว่า น้ำสีเหลืองอำพันหลากหลายชนิดที่กลาดเกลื่อนในร้านห้างตลาด เมื่อผสมน้ำแข็ง น้ำโซดากระทบแก้วรินเข้าปากถูกดูดซึมโดยกระเพาะอาหารเข้าสู่กระแสเลือดกระบวนการต่างๆก็เริ่มต้นขึ้น โสตประสาทการรับฟังเริ่มค่อยๆน้อยลงเสียงตัวเราเองจะเริ่มดังขึ้นพร้อมกับเพื่อนๆรอบข้าง เรื่องราวสนุกสนาน สุข ทุกข์เริ่มประเดประดัง ผ่านหน้าที่เริ่มแดง ชา ความกล้าในเรื่องต่างๆเกิดขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงที่เพราะโดนใจ เพลงอกหักเพลงรักเพื่อชีวิตเป็นที่ถูกอกถูกใจแทบทุกเพลง ผ่านไปหลายแก้ว เอนไซม์ตับก็เริ่มสร้างสรรค์ตัวเองขึ้นเพื่อกำจัด Lกฮ โดยกระบวนการที่เป็นธรรมชาติที่สุด เมื่อมันแพร่กระจายไปในกระแสเลือดเกินกว่าตับจะหยุดยั้งได้สมองส่วนการทรงตัวและหัวใจก็เริ่มโดนกระทบขาเริ่มเซไม่ตรงทุกครั้งที่ลุกไปฉี่ สมรรถภาพต่างๆที่เป็นปกติค่อยๆเสื่อมลงชั่วขณะ การมองเห็นพร่ามัว ใครๆรอบกายก็สวยงามขึ้นโดยพลัน สิ่งที่ค้างคาในใจหลายเดือนหลายปีหรือสิ่งที่ฝังใจก็พรั่งพรูออกมาโดยไม่รู้ตัวอาจมีน้ำตาเสียงสะอื้นหัวเราะปนออกมา และชื่อแฟนเก่าอดีตคนรักก็อาจหลุดปากออกมาพร้อมกับ รอยฝ่ามือของหล่อน(แฟนใหม่)ที่กระทบใบหน้าเพื่อเรียกสติคุณกลับมาอีกครั้ง

วานนั้นยังมีเธอ

                นักเล่าเรื่อง ร้อยเรียงทำนอง เป็นบทเพลงกล่อมประโลมโลกมีอยู่มากมายทั้งที่มีชื่อเสียงในและนอกประเทศ พวกเขาเหล่านั้นมีทัศนคติและความคิดกับโลกสังคม ความไม่เท่าเทียม ความรัก มุมมองที่กว้างและมักประดิษฐ์คำ ประโยค ท่วงทำนองที่เข้าถึง mass คนหมู่มากให้คล้อยตามไปตามเรื่องราว ไม่คำนึงถึงยุคสมัย เพลงเหล่านี้มักเป็นปรนัยและอมตะไปพร้อมๆกัน ส่วนตัวที่ชื่นชอบในวิธีคิดและมุมมองที่ไม่สุดโต่งกับความรักมากนัก หรือถ้าเป็นเรื่องราวความรักก็มักจะเป็นรักที่เข้าใจเสียสละ ตัวอย่าง คือ แอ๊ด คาราบาว ปู พงษ์สิทธิ์ ถ้ารุ่นใหม่หน่อยต้อง สแตมป์ อภิวัช สังเกตงานเพลงที่ถ่ายทอดที่ดังอยู่ในอดีตถึงปัจจุบัน จะมีรูปแบบที่ค้ลายคลึงแต่กลิ่นของดนตรีอาจแตกต่างกันในรายละเอียด ส่วนถ้าเป็นป๊อป หรือบัลลาด โซล อาจมี pause นูโว ไฮดร้า ที่มีจริตทางดนตรีที่เราชอบ บางคนอาจมีมากกว่านั้น ทุกครั้งที่ฟังเพลงก็จะนึกถึงช่วงเวลาที่เพลงนั้นพีค ตรงกับช่วงที่เรามีความรักหรือประสบกับเหตุการณ์ใดมีความทรงจำในชีวิตที่ต่างกันตามแต่โชคชะตา นี่คือสิ่งที่ประโลมจิตใจความรู้สึกของ mass human ในตลาดของเสียงดนตรีบ้านเราผ่านยุค 60 จนปัจจุบัน

"วานนี้ยังมีเธอ อยู่ตรงนั้นตรงนี้เสมอ เดินมาเดินไป
ไม่เคยหันเหไปไหน อยู่ตรงกลางหว่างใจไปไหน ก็มีเธออยู่"

เมื่อจ่าฝูงเปลี่ยนมือ

           วันที่ทีมฟุตบอลที่เราชื่นชอบชนะและกลับมาอยู่ในตำแหน่งที่คุ้นเคย มีสิ่งต่างๆมากมายแฝงอยู่ในวิถีของลูกหนังที่ยาวนานไม่ต่ำกว่า20ปีที่เราคิดว่ามันคือส่วนหนึงของชีวิตเด็กผู้ชายคนหนึ่งมันช่วยสร้างและผลักดันให้เราเป็นเราทุกวันนี้ วิถีลูกหนังที่มีแต่คำว่าทีม แพ้แล้วเริ่มใหม่ไม่ย่อท้อจนนาทีสุดท้าย ปล่อยวางเมื่อผิดพลาด นึกถึงวันพรุ่งนี้ไม่จมกับอดีต ยอมรับการเปลี่ยนแปลง มีลาภเสื่อมลาภ ทุกสิ่งไม่แน่นอนบนลูกกลมๆ ปัจจัยที่มากมายองค์ประกอบที่หลอมรวม นี่คือสิ่งที่มากกว่าเกมฟุตบอล ชีวิตนักฟุตบอล สิ่งมากมายนอกสนาม ในสนามที่มีทั้งศาสตร์และศิลป์ จิตวิทยา การบริหาร ตัวเลข สถิติ การตลาด การลงทุนวิทยาศาสตร์การกัฬา ศาสตร์เกือบทุกแขนงมุ่งตรงสู่ธุรกิจฟุตบอลจวบจนปัจจุบัน
            ความรักบางครั้งก็ต้องพึ่งพาศาสตร์จากแขนงต่างๆมาช่วยวิเคราะห์ช่วยตัดสินใจ แต่คิดมากไปก็ป่วยการกับจิตใจมนุษย์ที่แปรเปลี่ยนตามสภาวะอารมณ์ ยากต่อการควบคุมแ้ม้แต่รู้ พบเจอ perception & experience ไม่ได้ตัดสินสิ่งที่เราพบเจอทั้งหมด อยู่ที่เธอ อยู่ที่เราจะเชื่อ และเก็บเกี่ยวความสุขใกล้ๆตัวเราได้มากเท่าไร ในโลกที่มันเปลี่ยนไปทุกมุมทุกองศา หมุนไปตามเวลาที่ถูกอุปโลคขึ้น ถ้าเธอจะรอรักแท้ที่สมบูรณ์แบบกับใครซักคนที่พร้อมจะเคียงข้างไปจนแก่เฒ่า โอกาสนั้นน้อยมากหรือแทบไม่มีเพราะไม่มีใครรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร อาจไม่เป็นเหมือนวันนี้ที่เรายังสุขอยู่กับตัวเราและคนที่เราคิดว่าพอแล้วกับมัน บทเรียนของคนที่ผ่านพบเจอสิ่งต่างๆล้มเหลว สำเร็จ ยืดยาว ฉาบฉวย แสนสั้น มันคือการอยู่กับปัจจุบัน เมื่ออยู่ในpartของมนุษย์ที่มีกิเลสก็ให้จิตเป็นสุขตามสิ่งที่เป็น สิ่งที่เราต้องการ มีจริยธรรมในแบบฉบับที่เรารู้เราเตือนตนเอง ไม่ต้องแคร์กับสิ่งรอบตัวที่ทำให้เราสุขน้อยลงหรือทุกข์มากๆ แค่นั้นเราคงมีสุขไปพร้อมกัน

รักๆๆหรือแค่หลงๆๆ

     บางทีก็เฉยต่อสถานการณ์ที่ล่วงเลย คุ้นชิน บางทีก็ตื่นตระหนกต่อสิ่งที่ไม่เคยพบเจอ
     บางทีก็ไม่อยากจะเือื้อนเอ่ยอะไรไปมากกว่านี้ บางทีก็คงดีที่เรานิ่งเฉยปล่อยวาง

              บางทีเราก็มาไกลเกินกว่าความรู้สึกของคนปกติจะเข้าใจ บางทีผู้คนที่มองเราอาจไม่ลึกซึ้งถึงสิ่งที่จากมากระทบและประเมินค่าผิดไปจากความจริงที่เห็นผ่าน คำพูดเสื้อผ้าการแต่งกาย การตอบสนองในแง่มุมต่างๆ ขอบเขตการยอมรับและปฎิเสธของพฤติกรรมที่แสดงต่อสังคม เราอาจต่างกัน เราอาจมีสิ่งที่เหมือนกันในแง่ธรรมชาติอารมณ์และความรู้สึกแต่มีสิ่งละอันพันละน้อยมากมายที่เราไม่อาจแตกหน่อความจริงของชีวิตให้เข้าใจได้หมดอย่างถ่องแท้ ก็ต้องเฝ้าดูมันต่อไป กับใครหลายๆคนที่วนเวียนนึกคิดอยู่ในโสตประสาท

               เส้นบางๆที่กั้นระหว่างความรักความหลงความใคร่ความมั่นใจ และความกลัว

           
         

เสมอ

** กี่วันเดือนปี ผ่านทางชีวิต หลากหลาย
ซอกซอนซ้ำซ้ำ โค้งโค้ง ซ้ำ…ซ้ำ วนวน

* หลีกหนีไม่พ้น ไม่หลงทาง ไอ้ทางเก่า ซ้ำ..ซ้ำ ไม่พ้นเดิมเดิม
จากเช้าจนค่ำ ย่ำอีกวัน ขวนขวายหากิน ทำงาน….รับใช้ใครหนอ
หัวใจร่ำมันร้องว่าเหนื่อย เหลือหลายเจ้านาย เจ้าขา
มีแต่เธอสม่ำเสมอ ถึงซ้ำเติม หัวใจ….ไม่เคยว่า

*** คอยอยู่เคียงข้างกันเสมอ และเป็นเธอคนเดิม เสมอ….ทุกเวลา

ไม่มีคำบรรยายต่อสำหรับเพลงของพงษ์สิทธิ์ คัมภีร์เพลงนี้

ฟังคิดถามเขียน

              หัวใจนักปราชญ์ สุจิปุลิ ที่พูดกันบ่อยในทางพระพุทธศาสนา เครื่องมือฝึกฝนทักษะต่างๆให้เด่นชัดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการรู้จักฟังมากกว่าการพูดพร่ำเพรื่อไร้สาระ การรู้จักคิดไตร่ตรองอย่างมีเหตุมีผล การรู้จักถาม สงสัย สืบค้นข้อมูลเพื่อค้นหาความจริงของปัญหา และสุดท้ายเขียน จดบันทึกร้อยเรียงความเข้าใจเผยแผ่ให้ผู้อื่นได้รับประโยชน์
              ช่วงวัยมีส่วนสำคัญในการเสริมสร้างต่อเติมความเป็นปราชญ์ เมื่อครั้งยังเด็กเรามักจ้อพูดสนุกปากกับเพื่อนๆในเรื่องที่พบเห็นโดยไม่มีสาระขันอะไร เมื่อเวลาผ่านไปเรื่องราวเหล่านั้นก็เลือนลางลบหายไป เราไม่่ค่อยยอมฟังไม่ยอมลดลาวาศอกกัน แต่เมื่อผ่านเรื่องราวต่างๆเรายอมมากขึ้น ยอมฟังยอมถอย จึงเอื้อต่อการคิดตั้งคำถามและมีเวลาบันทึกเรื่องราวต่างๆมากขึ้น มีคนเคยบอกว่าการอ่านสิ่งที่คนอื่นๆเขียนเหมือนเราได้อ่านความคิดของคนอื่น แต่ถ้าเราได้เขียนหนังสือที่เป็นเรื่องราวของเราเหมือนเราได้อ่านความคิดของเราเองได้ทบทวนสิ่งที่เรากำลังคิดสนองตอบต่อเหตุการณ์ชีวิตประจำวันหรืออะไรที่มากระทบรู้เท่าทันการเปลี่ยนแปลงของจิตใจตัวเอง
              บางจิตที่อ่อนไหวต่อการกระทบกระเทือนทางอารมณ์รักใคร่ หรือใกล้ชิดจนเกิดข้อคำถามก็น่าสงสารความรู้สึกที่ถูกล้อเล่น แต่แท้จริงเบื้องลึกคือจิตใต้สำนึกที่อยากกระทำแต่เรื่องราวมันไม่ประติดประต่อและทัศนคติต่อชีวิต ความรักเราก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ความเลวทรามไม่ควรคู่กับความดีงามการสรุปแบบนี้อาจทำร้ายคนที่เคยเคียงข้าง รอยจูบ ความทรงจำที่ผ่าน มันคือสิ่งดีๆที่รอการไตร่ตรองพิสูจน์อีกมากมาย ชีวิตเรามีอะไรต้องทำอีกมากมาย อย่าใส่ใจกับอารมณ์ความรู้สึกจอมปลอม มันจะมีที่ทางของมันเอง และเราจะอยู่บนโลกนี้กันได้ต่อไป แม้ไม่มีกันก็ตาม

ความหวัง VS ความหลัง

            การเดินทางของคนบนโลกนี้แตกต่าง ที่มาที่ไป แต่สิ่งหนึ่งที่คงเหมือนกันคือความพยายาม ความคิดความฝันความหัวงที่อยู่ระหว่างทาง ก่อนที่จะพบว่าจุดหมายปลายทางนั้นไม่ได้สำคัญเท่าระยะเวลาที่เราเดินทางไปกับหลายๆอย่างที่ทดสอบกำลังใจของนักเดินทางที่ชื่อว่ามนุษย์ อุปมาการเดินทางของชีวิตกับการล่องเรือ คงพบเจอกับวันที่ฟ้าในทะเลแจ่มใส วันไหนที่เจอเมฆฝนครึ้ม พายุโหมกระหน่ำ วันที่แสงดาวพร่างพราวกลางทะเล วันที่ร้อนอบอ้าววันที่หนาวจับใจ เหล่านี้ล้วนเกิดขึ้นและผ่านพ้นกันมาทุกคนในประสบการณ์การเดินทางที่ต่างไป
            นิ้วกลมบอกว่าอดีตมักส่งเสียงร้องยามค่ำคืน แต่ช่วงเวลาอื่นที่มันไม่ส่งเสียงดังแต่สำหรับบางคนอดีตที่เจ็บปวดมันส่งเสียงตลอดเวลาที่สะกิดจุดผิดพลาดทั้งเรื่องชีวิตและความรัก ต่อมผลิตเรื่องราวแห่งหนหลังมักอักเสบเมื่อเจอเรื่องราวใหม่ๆแต่เมื่อร่างกายจิตใจไม่ตอบสนองสิ่งใหม่หรือเคยชินมันก็จะหยุดและต่อมที่ว่านั้นก็จะกลับมาทำงานอีกครั้ง
            หลังจากวันที่เลือกเส้นทางเดินแบบวันนี้ก็ไม่เคยคิดถึงสิ่งที่เป็นตัวแปรแห่งความผิดพลาดอีกเลยชีวิตเราไม่ได้โรยด้วยคมหนามแต่ก็เกาะเกี่ยวกับมันตลอดเส้นทางที่เดิน วัฎจักรของอีดตจะกลับมาสัมผัสจับต้องได้ในทุกๆรอบที่โหยหาและเวลาเท่านั้นที่จะเป็นเครื่องบอก สายน้ำแห่งอดีตอาจไม่ใสเหมือนเรามองเห็นในวัยเยาว์แต่มันก็หล่อเลี้ยงชีวิต ความหวังเรามาตลอดเส้นทางการไหลของมัน

บางที

     บางทีปัจจุบันก็ไม่ได้สัมพันธ์กับอดีต  บางทีสิ่งที่แน่นอนกลับไม่แน่นอน
     บางทีเหมือนจะรักแต่ก็ไม่เคยรัก บางทีเราคิดถึงใครแต่บางทีก็ไม่ได้คิดถึง
     บางทีเราเผลอตัวเผลอใจไปกับสิ่งที่ไม่มีเหตุผล บางทีสิ่งที่เราคิดกลับผิดทั้งหมด
     บางทีสิ่งที่เราเห็นอาจไม่ใช่ข้อเท็จจริง  บางทีชีวิตเราก็ไม่ได้ง่ายดายเหมือนในนิทาน
     บางทีอุปสรรคก็มาตอนที่เราประมาท  บางทีความอ่อนแอก็มาท้าทายความเข็มแข็ง
     บางทีเราก็มาไกลเกินจะกลับไปแก้ไขอะไรที่ผิดพลาด บางทีเราต้องยอมรับมัน
     บางทีเราต้องถอยหลังหลายๆก้าวเพื่อการเดินในวันพรุ่งนี้ บางทีเราก็มองไม่เห็นสิ่งที่คนอื่นเห็น
     บางทีเราเองคิดมากไปทั้งที่บางอย่างยังไม่เกิดขึ่้น บางทีคนที่อยู่ข้างๆเราเค้าอาจกำลังเหงา
     บางทีเราควรที่จะดูแลคนที่ดูแลเราบ้าง  บางทีฉันก็อ้างว้างทั้งที่มีเธออยู่
     บางทีฉันอาจรักเธอโดยไม่รู้ตัว บางทีฉันอาจไม่มีหัวใจ
     บางทีฉันอาจกลายเป็นคนที่ทำให้เธอต้องเสียใจ
     บางทีทั้งหมดนี้อาจเป็นแค่ เรื่องสมมติ
     บางทีฉันอาจเหนื่อยล้ากับความเป็นจริงมากเกินไป ก็เท่านั้นเอง