ยามเมื่อลมพัดหวน

คงย่ำเดินในโลกาวัตถุนิยมกามา และกระแสธาราที่หลั่งไหล ไม่จบสิ้น เมื่อความอดสูในจิตใจมะเกบตื้นใกล้ฝั่งอารมณ์ สิ่งที่สะท้อนไม่เป็นไปตามจริง การที่มนุษย์มนาต้องหลอกตนเองกับเรื่องธรรมดาสามัญ น่าเศร้าใจยิ่งนักกับหลายๆสิ่งที่ทำให้เกิดสุขชั่วครั้ง ทุกข์ยาวนาน

กิเลสที่ฟูฟ่องเหมือนฟองสบู่ที่พอกหนาเมื่อมันแตกออกมาเมื่อใดคงได้พบกับอากาศธาตุที่สดใส ไม่ขุ่นมัวเหมือนในโลกฟองสบู่

ไม่เสียใจเลยที่ได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดกับใครหลายๆคน มันยังคงอยู่ในความนึกคิดของเธอและเขาตราบนานเท่านานและตลอดไปนะ สิ่งดีๆจะไม่มีวันจางแค่เลือนหายไปบ้างในบางเวลา


เมื่อไรที่ดาวเต็มฟ้าจันทร์เจ้าขาจะหายไปในเดือนดับ
เมื่อไรจันทร์ฉายระยิบระยับ แสงดาวก็จะอับแสงสวย


สัจธรรมของดาราฟ้าเป็นผู้กำหนด อาทิตย์จันทร์สวยสดเราจะอดชมแสงดาว
เฉกเช่นเดียวกัน เมื่อฉันมองฟ้า เห็นแสงดารา จะไม่เห็นหน้าเจ้าจันทร์

ผิดร่องน้ำ

ร่องอารมณ์ที่เปรียบดังแล่นเรือในร่องน้ำลึก เมื่อหลงลืมผิดร่องผิดรอยของมัน อาจสะดุดกับโขดหินโสโครก ที่จะทำความเสียหายแก่เรือของเราได้ จึงต้องคุมเรือให้มั่น ด้วยสติบังคับจิตให้เดินหน้าต่อในโลกของอารมณ์ ความรู้สึกต่อไป

เนิ่นนานที่ไม่ได้สร้างอักษราความหมายนัยยะให้เรียบเดินไปตามรอยทาง อาจเพราะสิ่งรอบด้านที่หนักแน่นเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นตามลำดับ สู้ต่อไปทาเคชิ

นิ่ง

ความนิ่งที่ก่อเกิดในเพลานี้ เป็นสิ่งที่อยู่ในเนื้อในตัวก่อนมาไม่นานนักแต่ สุขเสมอเมื่อรอบข้างหมุนวน แต่ภายในเรากับไม่ไหวติงต่อสรรพสิ่งที่วิ่งวุ่น ย่ำยามเย็นนี้คงเป็นอีกวันที่สุขทางโลกไปกับกายาหารและกายาหญิง ชีวิตเดิมๆที่ลบรอยสันดานดิบเดิมได้ยากยิ่ง

ผ่านพ้นสัปดาห์แห่งมิตรภาพกับความเหมือนที่ต่างถิ่นที่ แต่อุปนิสัยและความไร้อนาคตมีมิติใกล้เคียง ความดิบเลวในกมลปริมาณสูสี เพื่อนเอย คงได้พบกันใหม่เมื่อร่างกายพร้อมรบ ขอพร่องถ่ายกระแสสินธุ์ อันเป็นธาตุหนักในโลกีย์ ให้เวลาและน้ำบริสุทธิ์เยียวยา แล้วเราจะกลับมา

อนาคตที่ยังคงจัดการไม่เสร็จสรรพ หลังสงกรานต์คงได้รับรู้ข่าวดีแต่ช่วงนี้คงต้องนิ่งเฉยจริงจังซักที กลับไปอยู่ใกล้เคียงความมั่นคง ณ เชียงรายสักเพลา 3-4 วันกับการพักและแก้ไขให้ลุล่วง

After Shock

After Shock ทางอารมณ์เกิดตามมาติดๆคงเพราะชั่ววูบของอารมณ์ที่บิดเบี้ยว สภาพไม่แตกต่างกับธรณีพิบัติกับโลกทะเลญี่ปุ่น ทำลายเวลาโกลให้สั้นลงแม้เพียงเศษเสี้ยว แต่สมดุลถูกรบกวนก็น่าสนใจผลที่ตามมา คงต้องปรับตัวกันครั้งใหญ่ในโลกกลมๆแต่กลวงโบ๋ ของมนุษย์เขลา เจ้าโลกแต่กลับน่าอดสูเมื่อเจอจ้าวของจริงเล่นงาน

ความสวยงามจะเกิดขึ้นตอนที่ยากลำบากด้วยมนุษยชาติจะโกลาหล น้ำจิตน้ำใจไม่เหือดแห้งจากเพื่อนมนุษย์ แต่ผู้ที่ไม่รู้ร้อนหนาว ยังคงก่อความขัดแย้ง อยากให้โดนกับตัวเองบ้าง อีก 7 วันโลกจะแตก แล้วมึงจะยังรักอุดมการณ์ ผลประโยชน์ อยู่รึป่าว ไอ้บ้าเอ๊ย

รอ

ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน ไม่รู้เมื่อไรที่เราจะพบกัน

การรอคอยมันเหนื่อยและล้า แค่ใบเพียงใบเดียวขั้นตอนซับซ้อนเกินนานแล้วอีกกี่วันจะได้วะเนี่ย เซ็ง

หายใจทิ้งไปทุกวันเพื่อรอสิ่งที่คนทำงาน เห็นว่าต้องตามขั้นตอน

โลกของคนหมู่มากหมุนไป แต่โลกของคนว่าง กลับหยุด และเวลาเดินช้าตรงข้ามมิติที่ควรจะเป็น 

กลับมายืนที่เดิม

ที่ที่เคยคุ้นตา อากาศแปรปรวนใจเรรวน กระแสฝนกระเซ็นซ่าน ริมหน้าต่างระเบียงเบื้องสูง
เหมือนรอคอยอะไรบางอย่างแต่ว่างเปล่า ความเงียบเหงาคลืบคลานเข้ามาอีกคำรบ สัปดาห์ที่ผ่านไปกับการพักผ่อน และเติมสมองกับประเด็นแตกต่างญาติมิตรระดับบนของประเทศ คงได้ประสบการณ์และมิตรภาพมากมาย ในอีกไม่ถึงเดือนแห่งการเปลี่ยนแปลงและเริ่มมุ่งหน้าหาสิ่งที่เป็นพลวัตการทำงาน

มหาบัณฑิตเตร็ดเตร่ไม่ต่างกับคนไร้หลัก แต่มันจะกลับมาเมื่อทุกอย่างสมบูรณ์ทางนิตินัย รออีกไม่กี่อึดใจ