4ปีมีหนึ่งวัน

           บางทีก็อยากจะพักสมอง ไม่ต้องคิดทำเรื่องใดนอกจากปล่อยกายปล่อยใจไปกับที่ที่เราไว้วางใจ เป็นสุขได้อย่างง่ายๆด้วยต้นทุนต่ำ อาจไม่จำเป็นต้องมีใครข้างกาย หรืออาจมีก็สุดแท้แต่ความสะดวก การผ่อนพัก ไม่ว่าจะในรูปแบบ การนอนหลับ การเดินทางท่องเที่ยวในที่ต่างๆ คือความเรียบง่ายของมนุษย์ที่ตอบสนองในวันที่เราอยากพักผ่อน คิดถึงปฎิทินที่อยู่เบื้องหน้าในอีกเดือนสองเดือนก็เหนื่อยแทนตัวเองที่ต้องทำนั่นนู้นนี่มากมายแต่ก็ยังไปต่อของมันตามวิถีทางได้เรื่อยๆ ชีวิตที่ไม่ยุ่งยากเกินไปนัก กับวันที่เราเริ่มละทิ้งสิ่งต่างๆจากที่เคยเป็นมา ปัจจัยภายนอกที่เคยเหนี่ยวรั้ง ครอบครัวที่ห่างไกล กลับมาอยู่กับความต้องการของตัวเองจริงๆ

           มนุษย์เราไม่อาจสร้างวัตถุที่เดินทางเร็วกว่าแสงได้ แต่เค้าว่ากันว่าความคิดถึงมันเดินทางเร็วกว่าแสงและสรรพสิ่งเสมอ

กฎแห่งจำนวนมาก(law of large number)

               กฎที่ว่าด้วยการทดลองสิ่งใดซ้ำๆเป็นจำนวนมากๆและให้ผลที่เท่าๆกันมีความน่าจะเป็นที่สูงก็ยึดถือเป็นแนวทางของเหตุการณ์นั้นๆ แต่หากในวิถีชีวิตที่เราต้องเผชิญกฎนี้ไม่ได้ผลที่เสถียรเสมอไป ความเชื่อมั่นอาจสูงแต่ความคาดเคลื่อนที่มีอยู่น้อยนิดก็เป็นไปได้เสมอในถนนของความจริงชีวิตที่ยาวไกล
               ในสังคมมนุษย์ที่ใช้ชีวิตตามจังหวะเวลาอายุขัยเป็นตัวตั้ง มีการสร้างอารยธรรมประเพณี วิถีที่สืบต่อกันว่าต้องทำอย่างนั้นเมื่ออายุเท่านี้ ทำอย่างนี้เมื่ออายุเท่านั้น มีการถ่ายทอดแบบไม่เป็นทางการให้คนเราทำสิ่งที่ซ้ำๆกันจากรุ่นสู่รุ่นเพื่อเป็นการยืนยันทฤษฎีหรือความถูกต้องในการทำซ้ำให้สัมฤทธิ์ผล ไม่ว่าจะเป็นการเกิด การเรียน การดำรงชีพ การมีคู่ครอง การเจ็บป่วย บั้นปลายชีวิตและการตายจากโลกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่มนุษย์ทำซ้ำมายาวนานตามหน้าประวัติศาสตร์ที่เราต่างรู้
                การแต่งงานก็เช่นกันเป็นการท้าทายกฏของจำนวนมาก เป็นการทดสอบค่าเฉลี่ยที่เลือกข้างของการสมหวังและผิดหวัง มีคนเคยบอกว่าการแต่งงานคือขั้นที่สูงขึ้นของการพัฒนาความเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ ตามครรลองที่เค้าทำกันสืบๆมาเพื่อสืบทอดเชื้อสายสืบสายพันธุ์ให้ดำรงอยู่จากธรรมชาติจนถึงโลกวิวัฒน์ การก้าวผ่านเหตุการณ์ต่างๆของมนุษย์ระดับสมองที่เห้นปรากฏการณ์ที่ผ่านพ้น โอกาสที่จะนำพาตัวเองข้ามไปสู่หนทางที่ปรารถนา ไม่มีการควบคุม นอกเหนือโชคชะตา ที่เกลี่ยทุกอย่างให้อยู่ในภาวะสมดุล เราจึงพบกับเหรียญสองด้านในชีวิตเสมอ

ชีวิตสัมพันธ์ (relationship)

                มนุษย์สมัยใหม่ใช้ชีวิตและมีแนวคิดในระดับที่เป็นปรากฏการณ์ซะมาก สิ่งใดวูบวาบโลดแล่น ตื่นเต้น กระทบกระเทือนตัวเราในระยะใกล้บ้างไกลบ้างก็ต่างแสดงออกแสดงความรู้สึกตามแต่เครื่องมือที่ตนเองมีหรือเข้าถึงได้ ห่วงโซ๋อาหารทางสังคมได้เปลี่ยนไป สังคมเมืองสังคมชนบท รอยต่อเริ่มจางหายมีลักษณะสุดโต่งคิดไกลกว่าปัจจุบันอยู่มาก บางคนอาจไม่เคยรู้ว่าธรรมชาติกับสังคมเมืองมันจะกระทบส่งผลกันได้มากน้อยเท่าไหร่ก็ต่อเมื่อเจอผลกระทบต่อตัวเองอย่าง อุทกภัยในปีที่แล้ว หรือผู้ที่อยู่ใกล้ชิดความสูญเสียจากธรรมชาติ ในรูปแบบต่างๆ ถนนเมืองหลวงมุ่งหน้าสู่รายได้เป็นกอบเป็นกำ ละทิ้งความถูกต้องเห็นอกเห็นใจ เอื้อเฝื้อเผื่อแผ่ แต่ถนนชนบทยังมีสิ่งเหล่านี้หลงเหลือให้เห็นบ้าง ดัชนีชี้วัดความสุขของแต่ละคนอาจมี KPI ที่แตกต่างกันตามสถานะ ชนชั้น หน้าตา รายได้ แต่ท้ายสุดของวงจรชีวิตธรรมชาติก็ลงสู่ดินสู่น้ำ เป็นปุ๋ยดินแก่ต้นไม้ใบหญ้ากันทั้งนั้น การเกื้อกูลของสรรพสิ่งมีความสลับซับซ้อนแต่มนุษย์ก็ยังเพิ่มความยากให้กับธรรมชาติสร้างเงื่อนไขมากมายจนวันนี้เราไม่อาจคาดเดาได้ถึงสิ่งที่ธรรมชาติจะปรับสมดุลให้แก่มนุษย์ด้วยโทษทัณฑ์ระดับใด หรือให้เราเกิดความเคยชินต่อการอยู่ร่วมกัน

วันวานน้ำคือผู้สร้าง น้ำน้อยก็เดือดร้อนหิวโหย มีคุณค่า
วันนี้น้ำคือผู้ทำลาย น้ำมากข้าวของเสียหาย ทำลายเศรษฐกิจ ส่วนเกินไร้ค่า

แท้จริงเราเป็นผู้มอง น้ำและทรัพยากรอื่นๆผิดไป...

อัมรินทร์ เหลืองบริบูรณ์

                  ศิลปินหรือผู้ที่ใช้ดวงตาที่สามในการมองโลก การคิด การสนองตอบต่อความรู้สึกการควบคุมหรือยับยั้งความพิเศษของการนึกคิดมีผลต่อช่วงจังหวะชีวิตที่ดำเนินไปแม้จะสำเร็จหรือล้มเหลวแต่หากมีต่อมรับรสในความเป็นอาร์ตที่สูงส่งเกินไปก็ยากที่จะอยู่ในโลกความเป็นจริงแห่งทุนนิยมสมัยใหม่ สิบปีของการเปลี่ยนผ่านที่ทุกอย่างแปรเปลี่ยนไปตามระบบทุนกลืนหายผู้ที่เคยอยู่เคยมีความคิดอนุรักษ์นิยม Conservative ไปเกือบหมดสิ้นที่อยู่ไม่ได้ก็ย้ายไปเป็นคนชายขอบในที่ที่ความเป็นตัวเองยังอยู่ไม่เบียดเบียนภายในเท่าใดนัก โจ้วง Pause  อาจเป็นอุทาหรณ์สายดนตรีที่สอนสั่งให้เราได้คิดตรึกตรองถึงความระลึกนึกคิดของศิลปินต่อมุมมองการใช้ชีวิต ความรัก เพื่อนฝูงมิตรภาพ ความสำเร็จ ล้มเหลว หรือการตัดสินใจ หยุด (Pause) ชั่วนิรันดร์ของโจ้
                  การมองจากบุคคลภายนอกต่อความเป็นตัวตนของโจ้ อาจดูเหมือนโจ้มีความสมบูรณ์ในเบื้องต้นของการเป็นมนุษย์ที่ครบรอบด้าน ทั้งการศึกษา วิศกรรมไฟฟ้า พระจอมเกล้าฯ จบการศึกษาแล้วอุปสมบททดแทนคุณพ่อแม่ เข้าสู่เวทีการประกวดโค้กมิวสิค อวอร์ด ได้รางวัลชนะเลิศในฐานะนักร้องเดี่ยว จากนั้นได้ค่ายเบเกอรี่มิวสิค ของบอย โกสิยพงศ์ ให้โอกาสจนมาเป็นวง Pause ที่มีเพลงประสบความสำเร็จมากมายหลายอัลบั้ม แต่กระนั้นก็ไม่มีใครรู้ถึงเบื้องลึกในจิตใจของโจ้ในวันที่ 20 กพ. 2545 ว่าเค้าเสียใจหรือสะเทือนใจเรื่องใดจึงปลิดตนเอง อารมณ์มนุษย์นั้นยากจะวิเคราะห์สภาวะในชั่วขณะ แต่สิ่งหนึ่งที่คนรอบนอกอย่างจะสะท้อน ผ่านผลงานของโจ้ อาจคิดถึงเพลงรักเธอทั้งหมดของหัวใจที่โจ้ร่วมแต่งกับบอย เพื่อมอบแด่น้องชายที่รักจากการจากไปด้วยอุบัติเหตุ แต่ไม่มีสิ่งใดยังคงคุณค่าแม้ว่าโจ้จะไม่อยู่บนโลกนี้กับแฟนเพลงอีก
                  สุกี้ ผู้ร่วมก่อตั้งค่ายเบเกอรี่ ได้เคยกล่าวว่า "อยากให้ทุกคนจดจำเพลงน้ำเสียง ผลงานของโจ้ ความเป็นศิลปินที่ดีของโจ้ ไม่ใช่การตายของเค้าแบบนี้"

10 ปี ที่จากไปแต่แรงบันดาลใจและน้ำเสียงของโจ้ยังอยู่ในใจผมเสมอ by Jadenathee

ยืนยง โอภากุล

               มีหลายต่อหลายบทเพลงของคาราบาวที่ผ่านปลายปากกาของชายที่ชื่อแอ๊ด ยืนยง โอภากุล เกือบทั้งหมดของมนต์เพลงคาราบาวที่โลดแล่นผ่านกาลเวลาหลายทศวรรษ มีคุณค่าความหมายที่สะท้อนสังคมชีวิตของคนทุกระดับลึกซึ้ง ไม่ว่ามุมมองต่อชีวิต ยาเสพติดพฤติกรรมส่วนตัวที่ไม่นับรวมผลงานที่เค้าสรรค์สร้าง ผมยังเชื่อในความเป็นกวีดนตรีที่อยู่ในตัวตนของชายผู้นี้เสมอมา อีกบทเพลงของคาราบาว "คนไร้ค่า" ที่ถ่ายทอดความหมายของคนที่ปรารถนาดีต่อหญิงสาวที่ลาลับจากไปสู่โลกที่กว้างใหญ่สวยงาม ให้กำลังใจ ส่งมอบความรักความคิดถึงห่วงใยในฐานะเพื่อนหรือคนรักเก่าได้อย่างเข้าใจ ดังตัวอย่างประโยคในเพลงด้านล่าง 

"โลกใบนี้กว้างนัก พร้อมให้คนก้าวเดิน ต้องเผชิญกับปัญหาหลายอย่าง
แต่อย่าเพิ่งท้อแท้ แม้ฉันไม่เคียงข้าง อยากให้เธอเดินทางถึงที่ปรารถนา
แต่ให้เธอหันมายิ้มให้คนข้างหลัง ที่ยังเป็นกำลังใจให้รู้ว่าเธอมีสุข ฉันก็สุขเหมือนเธอ "

มีไม่กี่บทเพลงที่การฟังซ้ำๆกว่า100รอบแล้วเราไม่เคยเบื่อในชีวิตของท่านลองไตร่ตรองดู

โชคชะตา Destiny

              โชคชะตากับการนำพาของสรรพสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า บางครั้งก็เล่นตลกกับชีวิตคนจนเราไม่อาจคาดเดาทิศทางความน่าจะเป็น เริ่มจากการกำเนิดชีวิตความเป็นอยู่การหล่อเลี้ยง มองเห็นประสบพบเจอสิ่งใดในชีวิตล้วนโทษโชคชะตาฟ้าดิน บ้างก็ว่ามีคนขีดเขียนไว้ให้มันเป็นเช่นนั้น แต่ไม่เคยทบทวนถึงเหตุและผลที่มาที่ไปของเหตุการณ์ความเสี่ยงในการผูกเรื่องราววงจรชีวิตที่เชื้อเชิญนำพาิส่งต่างๆมาร้อยเรียงจนเกิดผลส่งตามสภาวะปัจจัยที่เป็นหลักเหตุผล ที่แท้มันก็เกิดจากตัวเราเองทั้งนั้นที่สร้างรูปแบบโชคชะตาของเราเอง กำกับและแสดงออกมาในโลกความจริง เปิดกล้องเรื่องใหม่ ถ่ายทำฉากจบ มีงานเลี้ยงและเลิกลากันไปหลายร้อยเรื่อง ไม่มีสิ้นสุด

               "โลกคือละครทุกตอนต้องแสดง ทุกคนทนไป อย่าอาลัยยิ้มกันสู้ไปจะได้สบาย" วลีนี้คงใช้ได้ไปจนกว่าเราจะตายจากกัน

โลกหมุนด้วยความรัก?

             หากการพบเจอความรักหลากหลายรูปแบบพร้อมกับจังหวะชีวิตที่ดำเนินไปกระท่อนกระแท่น พบการสูญเสียและเสียสูญไปบ้างตามการหมุนผ่านของเข็มเวลา การพบพานจากลาเกิดดับเวียนวนซ้ำซากจนชินชากับความสัมพันธ์หากแต่ยังหล่อเลี้ยงด้วยกายหยาบ ยังต้องกิน อยู่บนโลกที่เสพติดทางกาย ทางใจ ด้วยวัตถุ สิ่งของนอกกาย อาหารสำเร็จบ้าง กึ่งสำเร็จบ้างจึงยังต้องรู้สึก สำนึก สำเหนียกต่อความเป็นไปของสังคม ผู้คน ความรัก โลภ โกรธ หลง ชอบ เกลียดชัง ไม่จบสิ้น
             ความรักกับมนุษย์มีทฤษฎีรองรับในทางจิตวิทยามากมาย ความต้องการพื้นฐานกับความรักพื้นฐานที่สัญชาติญาณพยายามคัดสรรสิ่งที่เป็นความต่างความดิบเถื่อนออกจากสัตว์ species อื่น ความสลับซับซ้อนและความถี่ของประสบการณ์เท่านั้นเป็นตัวเร่งและdelay ปฎิกิริยาความสัมพันธ์การสนองตอบต่อเหตุการณ์ ความละอาย เกรงกลัวต่อความรัก มากน้อยบ่อยครั้งตามแต่โชคชะตาจะนำพาให้พบเจอ สังคม การนำตัวเองไปผูกติดกับสังคมแบบใดจึงได้พบเจอคนแบบนั้น จึงได้ลองรัก ลองผิดลองถูกกับผู้คนสังคมแบบนั้น จนประสบความสำเร็จได้พัฒนาชีวิตคู่ ไปอีกหลายลำดับขั้นก่อนลาจากโลกนี้ไป แต่สำหรับผู้ไม่สมหวังก็อาจต้องมีปฎิสัมพันธ์ด้านอื่นเข้ามาทดสอบ ไม่มีสิ้นสุดเช่นเดียวกัน ไม่มีใครในโลกนี้สมหวังกับสิ่งที่คิดทั้งหมด มีเพียง1ใน10หรืออาจมากกว่านั้นที่ได้ดั่งหวัง เรื่องความรักก็เฉกเช่นเดียวกัน จึงเป็นธรรมดาของโลกที่ต้องสร้างความแตกต่าง สร้างความหลากหลายให้เกิดแก่มนุษย์ที่ต้องเลือก ต้องละทิ้ง ต้องผูกพัน ต้องลาจาก มากกว่า1ครั้งในชีวิตเสมอๆ
             อารยะธรรมของมนุษย์หมุนเปลี่ยนโลก ไปพร้อมๆกับความรัก แรงปรารถนาและกิเลสของมนุษย์ จึงมีคนกล่าวว่าโลกนี้หมุนรอบตัวเองเปลี่ยนคืนวันด้วยความรักและหมุนรอบดวงอาทิตย์เปลี่ยนปีปฎิทินก็ด้วยความรักไปจนกว่าจักรวาลจะดับสูญ เราจึงไม่อาจหนีพ้นเรื่องรักใคร่ไปจนกว่าจะดับละสังขารฉันใดก็ฉันนั้น

ว่าด้วยเรื่องรักๆ

              ตั้งแต่เกิด ลืมตาดูโลกมนุษย์เราล้วนเคยสัมผัสเปลี่ยนผ่านถูกส่งต่อสัญชาตญาณความสลับซับซ้อนทางพันธุกรรมที่เหนือสัตว์เดรัดฉาน ให้มีความรู้สึกนึกคิดเพื่อคุ้มครองป้องกัน ปรารถนาดีต่อสิ่งที่หวงแหน สิ่งที่เป็นของๆของตัวเอง ละเอียดอ่อนหยาบกระด้างตามแต่การเลี้ยงดู สิ่งแวดล้อมที่เผชิญตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์จนมาถึงปัจจุบันที่ คำว่าความรัก ก็ไม่ได้มีความหมายโดยนัยลดน้อยถอยลงมันยังคงเป็น Symbolic เป็นสิ่งที่เป็นสัญลักษณ์นามธรรมย่ำอยู่ที่เดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปตามยุคสมัยคือการนำจิตวิญญาณของความเป็นมนุษย์ความรู้สึกนึกคิด การรับรู้ส่วนตัวการปรุงแต่งเข้าไปสวมใส่ให้คำว่ารักของแต่ละคนแต่ละยุคสมัยแปรเปลี่ยนเพี้ยนไป บ้างก็ว่าเป็นสิ่งสวยงาม บ้างว่าเป็นนิจนิรันดร์ บ้างว่าเป็นยาขม เป็นทุกข์อีกรูปแบบหนึ่ง แล้วแต่จะนิยามกันไปต่างๆนานา แต่เท่าที่ครึ่งชีวิตนี้นำพาให้พบเจอกับความรักจริงบ้างปลอมบ้าง บางครั้งก็เหมือนของก๊อปเกรดเอ ที่ดูเสมือน แต่ก็เป็นสิ่งที่ประโลมโลกมนุษย์ให้ขับเคลื่อน สรรสร้างสิ่งต่างๆขึ้นมาได้ก็เพราะเจ้าความรักนี่แหละคือตัวการ รักในจินตนาการ รักที่จะให้เกิดความสบาย พ้นทุกข์โดยเร็ว เราจึงมีสิ่งที่ต่อยอดทำให้เราใช้ชีวิตอย่างไม่ลำบากมากนักหากเปรียบกับยุคหิน ความรักกับรอยเท้ามนุษย์เดินสูสีเหยียบย่ำกันมาตลอดระยะเวลาหลายชั่วอายุคน แต่คนเราอายุเฉลี่ยไม่ถึงร้อยปีก็ย่อมมีช่วงเวลาความรักหลากหลายคละแบบทั้งวัยหนุ่มสาว รักในครอบครัว รักคู่ชีวิต ญาติสนิทมิตรสหาย จนถึงบรรพบุรุษที่มอดม้วยสิ้นชื่อกันไปเป็นวัฎจักร สุดท้ายความรักก็จะ ส่งผ่านเปลี่ยนมือ ตกค้างเป็นตะกอนให้แก่รุ่นลูกหลานได้นำพาเศษความรักที่หลงเหลือสืบต่อไปในนิยามที่แต่ละคนนึกคิดแตกหน่อหยั่งรากลึกลงไปอีกนานแสนนาน จนกว่าโลกนี้จะดับสูญ

"ความรักไม่เคยทำให้ใครเป็นทุกข์ หากแต่การไม่เข้าใจธรรมชาติของความรักต่างหากที่ทำให้มนุษย์รู้สึกเป็นทุกข์ทุกครั้งที่มันเข้ามาทักทาย"

เกมลูกหนังกับการเมือง

            ฟุตบอลหรือหมากเตะ หากย้อนไปหลายพันปีที่แล้ว บ้างก็ว่าก่อกำเนิดที่เมืองจีนมีการเตะลูกหนังที่ทำจากหนังสัตว์ยัดขนสัตว์ถ่วงเหล็ก บ้างก็ว่ากำเนิดจากนักโทษในยุโรป กรีกโรมัน เตะหัวกระโหลก ข้ามหมู่บ้าน ทำประตูสองฝั่งวิวัฒนาการมาเรื่อย จนมีอังกฤษที่ร่างกติกาเล่นกีฬาชนิดนี้อย่างมีรูปแบบจนกลายมาเป็นกีฬาสุดฮิตยอดนิยมทั่วโลก จนเกมฟุตบอลถูกแตกสายพันธุ์มีDNA ที่แปรเปลี่ยนไปมีการทับซ้อนของเกมกีฬา ประเทศ มหาอำนาจ การเมือง เข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ความคลาสสิคของเกมลูกหนังก็ยังคงอยู่แม้ว่าหลายชนิดกีฬาจะนำภาพช้า หรือภาพรีเพลย์มาช่วยในการตัดสิน เช่นเทนนิส อเมริกันฟุตบอล แต่ฟุตบอลยังคงมีแนวทางการใช้มนุษย์ 2 ตา 2 หูตัดสินร่วมกับนักเตะในสนามผ่านเสียงนกหวีดเดิม แน่นอน human error เกิดขึ้นเสมอไม่ว่าจะอยู่ในการทำงาน การแข่งขัน ใดก็ตาม ฟุตบอลมาถึงยุคที่เทคโนโลยีแซงหน้าไปมาก แต่ต้องยอมรับว่าอรรถรสของฟุตบอลคือการตัดสิน การอ่านเกม การเคลื่อนที่ตลอดเวลาทุกวินาที เพียงพริบตาเดียวก็เกิดการทำประตูได้ตลอดเวลามีความยืดหยุ่นในระยะทำการที่จะตัดสินเอนเอียงหรือยกประโยชน์มากมาย หากมองเกมกีฬาคลาสสิคนี้อย่างเที่ยงธรรมตามจริตที่แต่ละคนเคยผ่านก็อยู่ที่ความชอบความเห็นใจ ความเสพติดในรูปแบบที่เคยเห็นเคยดู ไม่มีใครคิดจดจำแค้นเพราะเมื่อฤดูกาลใหม่เริ่มขึ้นแมตช์ที่มีเวลาเพียง 90 นาทีก็จะถูกลืมเลือนเหลือเพียงช็อตเด็ดๆไม่กี่นาทีจากความทรงจำของมนุษย์ตัวเล็กๆ มีวลีหนึ่งที่สื่อกีฬาใช้เสมอกับเกมลูกหนังที่มี factor เยอะมากที่สุดอีกชนิดหนึ่ง

"อาการปวดหัว ปวดฟัน จับไข้ ตัวร้อน เครียด จะหายและทุเลาลงในเวลา 90 นาที"

โบราณเค้าว่าการสมรสคือภาระ

             การสมรส แท้จริงความหมายคือ การที่คนสองคนมีรสที่สมกัน ต้องกัน รสที่ว่านี้อาจขยายความรวมถึงรสในการเสพ การกินอยู่ การใช้ชีวิตในมิติเดียวกันหรือไม่แตกต่างกันมากนัก หรือที่ฝรั่งเค้าเรียกว่า taste เดียวกัน ดังนั้นการแต่งงานหรือการสมรสจะเกิดขึ้นได้ในคนส่วนใหญ่ก็ต้องมีการเกื้อกูลกันในความสัมพันธ์ที่มีรสในรัก รสในการดำเนินชีวิตที่ล้อกันไปชั่วระยะเวลาหนึ่งจึงเกิดการตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกัน แต่อาจไม่รวมถึงการแต่งงานแบบต่างชนชั้น รวยจน ญ ชาย ที่มีการคลุมถุงหรือคลุมกระสอบ จนเกิดงานพิธีรีตองตามแต่เชื้อชาติศาสนาหน้าใหญ่ใจโตแล้วแต่ความสะดวกโยธิน แต่สุดท้ายปลายทางของการสมรสที่สมบูรณ์มีไม่กี่คู่ที่ฟันฝ่ากระแสสังคมความจริงที่เรามองไม่ค่อยเห็นตอนยังเป็นแฟนกัน ไปตลอดรอดฝั่ง
             ชีวิตหลังแต่งงานต่างหากที่สำคัญเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่อยู่ภายใต้ผิวน้ำ เพียงปลายยอดที่โผล่มาให้เราได้เห็นได้สัมผัสได้เรียนรู้การก้าวผ่านชีวิตที่มีอีกคนหนึ่งและต่อไปจะมีอีกคนหนึ่งหรือหลายคนเข้ามาเกี่ยวข้อง อาจไม่มีสิ่งแน่นอนสำหรับคู่ชีวิตที่เลือก การพลัดพรากจากลาเกิดขึ้นได้เสมอ การรับรู้ในสภาวะที่แตกต่าง ความห่างไกลจากสิ่งที่คุ้นชิน แวดล้อมครอบครัวก็เป็นปัจจัยที่ส่งให้บุคคลคิด หรือเริ่มที่จะสร้างสถานะเพื่อพร้อมในการดำรงสืบเผ่าพันธุ์ในรูปแบบการแต่งงาน แต่สภาพโลก สังคมมันเปลี่ยนไปในช่วงสองทศวรรษที่พิธีการ การเข้าถึงทรัพยากรที่ง่ายดายวัฒนธรรมที่หลอมรวม ทำให้สัญลักษณ์การแสดงออกถึงความรักต่อสาธารณชนต่างออกไปและมีมุมมองที่โคลนนิ่งกันมา ถึงการได้มาซึ่งสิ่งต่างๆตามลำดับขั้นก่อนมาถึงวันที่เป็นเพียงการเริ่มต้น ป่วยการสำหรับบางคนที่จะพูดหรือสร้างมโนภาพแห่งความสุขให้ได้รับรู้ถึงความดีงามในความสัมพันธ์เชิงคู่ บางทีชีวิตนี้ก็มาไกลเลยเถิดไปกับ สัญญา กิเลส ตัณหาที่หล่อหลอมให้ห่างไกลผู้คน ครรลองสังคมที่ควรจะเป็นเข้าไปทุกวัน

           โบราณเค้าว่าการสมรสคือความรักและภาระที่ตามมาไม่จบสิ้น...
       

ขงจื้อ

  หากเจ้าวางแผนไว้ 1 ปี เจ้าจงปลูกข้าว
  หากเจ้าวางแผนไว้ 10 ปี เจ้าจงปลูกต้นไม้
  หากเจ้าวางแผนไว้ 100 ปี เจ้าจงปลูกความรู้แก่บุตรหลานของเจ้า

จำใจจำจากโอ้.......จำลา.............

ไกลห่างสถานศึกษา.....หม่นเศร้า.......
เคยเรียนเล่นทุกครา.....แสนสุข ยิ่งเอย
ฝังจิตคิดค่ำเช้า............หมั่นตั้งกตัญญู

จากแบบเรียนภาษาไทย ปิติ มานี มานะชูใจ ป.5